![Wszyscy jesteśmy z prowincji. „Wzgórze psów” Jakub Żulczyk. [Notatki z lektury]](https://godsavethebook.pl/wp-content/uploads/2018/02/wzgorze_psow-1-458x300.jpg)
Wszystko u Żulczyka jest przerysowane i lepkie. Zybork, scena całej opowieści, tonie w ciepłym i tanim piwie, brudzie oraz pretensjach wszystkich do wszystkiego. Mikołaj, główny bohater, meandruje pomiędzy heroiną, literaturą a Marvelowskim Punisherem. Nie on jeden zresztą. Jakby czytelnik nagle znalazł się w cyrku i brał udział w kilku przedstawieniach jednocześnie, nie wiedząc na czym zawiesić oko. Prawdziwe bestiarium ludzkich nieszczęść i opowieści. Tu zbrodnia, tam zbrodnia. Pościgi z bronią, dobro i zło, miłość i zdrada. I można się nabrać, że prowincja taka właśnie jest: skażona zapomnieniem i frazami Paulo Coelho, ale potem przychodzi zrozumienie, że: Największe przeoczenie to wziąć coś za oczywistość. „Wzgórze psów” to brutalna, dobrze skrojona, kryminalna baśń dla dorosłych.Nieprzypadkowo Żulczyk korzysta z konwencji literatury popularnej. Thriller bowiem żongluje uwagą czytelnika i daje złudną nadzieję, że wszystko jakoś szczęśliwie się skończy, a przynajmniej wyjaśni. To pozwala odbiorcy brnąć nieprzerwanie przez odmęty fabuły. Jest zbrodnia, winna też być kara. Tak jest w biblii, ale nie na polskiej prowincji. Tutaj rządzi burmistrzowa, gangsterzy i forsa (kolejność dowolna). Gdy więc po wielu latach wraca z Warszawy do Zyborka Mikołaj, autor bestsellerowego paszkwilu o rodzinnym mieście, zostaje wciągnięty w sam środek bagna wzajemnych pretensji i złości. Musi stawić czoła wszystkim i wszystkiemu: ojcu, przeszłości, zbrodni i nowej książce (to ostatnie jest chyba dla niego najgorsze). Towarzyszy mu Justyna – młoda dziennikarka – zredukowana z etatu na umowę o dzieło. Ona jest z poza układu i dlatego ma być dla czytelnika racjonalną odskocznią, ale szybko staje się częścią tej fantazmatycznej historii. Kurzy się i zapada w odmęty narracji. Godną uwagi postacią jest też ojciec głównego bohatera – Tomasz. Patriarcha rodu, ostatni sprawiedliwy, który kilka lat wcześniej wolny czas spędzał głównie na piciu wódki. Teraz wytrzeźwiał i próbuje nakreślić wyraźną granicę pomiędzy dobrem i złem.
„Wzgórze psów” to opowieść, która fascynuje i odrzuca jednocześnie. Jak serial Black Mirror. Chce się więcej i więcej, mimo obezwładniającego poczucia grozy i obrzydzenia. Bo Żulczyk jest całkiem dobry w kreowaniu nietuzinkowych światów, postaci i scen. Jego sensualna i giętka proza udanie oddaje uroki i mroki polskiej prowincji, Polski.
A może wszyscy musimy być w opozycji? Wszyscy w Polsce? Może wszędzie, w każdym Zyborku, w każdym Radomiu, w każdej Warszawie ludzie muszą się z czymś bić, bo inaczej już nie potrafią? Bo to bicie się jest jak krew? Bo świadomość tego, że jest się wolnym, wyparował już z puli genów? Akcja i reakcja. ] Atak i obrona. Mądrość i głupota. Dwa psy.