Satysfakcja czytelnicza i znakomita gra konwencją, czyli o „Kryminalistce” Joanny Jodełki

Kryminalistka zaczyna się o mocnej sceny. Skołowana, przestraszona i rozdygotana autorka poczytnych kryminałów [sic!] musi się ukrywać. Przyznaje się do zabójstwa dwóch osób. W krótkich, żołnierskich słowach przekonuje, nas – czytelników, że wszystkie zdarzenia, których była uczestniczką, to tylko wyjątkowo nieszczęśliwy zbieg okoliczności. Ona – ofiara serii niefortunnych zdarzeń, ucieka przed czyhającym niebezpieczeństwem ze strony wspólników męża oraz bezwzględnej, ale też zgoła niefrasobliwej policji. Wszystkie dramatis personae tej opowieści, od dobrotliwej potentatki ziem polskich Brygidy, przez przystojnego i jurnego policjanta Sebastiana Liwca, po biuściastą Lidię stanowią ważny element układanki.  I co istotne! są także potencjalnym źródłem niebezpieczeństwa. Trzeba to podkreślić po dwakroć, gdyż nieufność i niepokój towarzyszą bohaterce na każdym kroku. No, przynajmniej według wersji tytułowej kryminalistki – Joanny. Zatem pierwsza, otwierająca i intrygująca scena, która jest obietnicą przygody i która tej obietnicy czyni zadość.

Zatem mamy kobiecą bohaterkę, która stanowi alter ego Joanny Jodełki. Bo pisarka, bo skończyła historię sztuki, bo Kryminalistkę zadedykowała samej sobie. Ale któż to wie! Gdyż Jodełka to zacny i utalentowany gracz. Ciągle kluczy i zmienia trop. Raz mamy zatem narratora pierwszoosobowego (co by pokochać, współczuć i utożsamić się z bohaterką), a innym razem poznajemy zdarzenia z perspektywy osoby trzeciej.  Raz zdaje się, mamy do czynienia z pastiszem i autoironią (choćby wspomnieć: problemy ze sprzedażą nakładu i krytyką literacką, karykaturalność niektórych głównych postaci), a innym razem z bardzo poważną grą o życie. Jodełka, i to widać od razu, bardzo dobrze zna konwencje gatunku i wykorzystuje ją do cna. A zakończenie to dopiero majstersztyk i miód na serce oraz duszę! Więcej nie zdradzam, bo nie mogę, bo popsuję i lekturę, i zabawę!

Dawno, ale to bardzo dawno nie czytałam tak zmyślnego i inteligentnego, polskiego kryminału. Czytajcie, Drodzy czytajcie, a będziecie usatysfakcjonowani!

PS Chyba (gdyż jestem ofiarą pomroczności!) wcześniej czytałam „Kamyk” Jodełki i nie byłam wcale zadowolona. Ale pierwsze koty za płoty. Zawsze, ale to zawsze pisarzowi, bądź pisarce należy dać drugą szansę etc. To się sprawdza (patrz: casus Nesbo).